Lokacja miasta na tzw. prawie niemieckim w średniowieczu wiązała się z napływem osadników, którzy przyczyniali się do wzrostu znaczenia i bogactwa miasta, w zamian otrzymując liczne przywileje. Napływ osadników i związane z tym zmiany społeczno-gospodarcze wymagały dostosowania dotychczasowej zabudowy do nowych potrzeb i funkcji – według wzorca miast niemieckich. Lokację rozpoczynano zazwyczaj od wyznaczenia granic nowego miasta oraz poszczególnych działek. Następnie wytyczano obszar rynku, który miał być głównym miejscem sprawowania władzy miejskiej i handlu, ulice oraz parcele przeznaczone dla osadników. Szczególną wagę przykładano do planowania obiektów gospodarczych, takich jak kramy czy kantory rzemieślnicze. Proces lokacji na prawie niemieckim miast w Polsce przyczynił się do rozwoju stanu mieszczańskiego oraz zasadniczych przemian w strukturze społecznej państwa. Lokację Gniezna na prawie niemieckim przeprowadził książę wielkopolski Władysław Odonic. Najbardziej prawdopodobną datą jej rozpoczęcia jest rok 1239. Akt ten zapoczątkował dynamiczny rozwój miasta na Wzgórzu Panieńskim.
Menu