Mieszko II Lambert, drugi syn Bolesława Chrobrego, został koronowany po śmierci ojca w roku 1025 przez arcybiskupa Hipolita w katedrze gnieźnieńskiej.
Rządy Mieszka były niezwykle burzliwe. Zdobycze terytorialne ojca – Morawy, Milsko, Łużyce i Grody Czerwieńskie – utracono na skutek najazdów księcia czeskiego Brzetysława oraz cesarza niemieckiego Konrada II. Sytuacja wewnętrzna w kraju również nie przedstawiała się dobrze. Podkopana przegranymi wojnami pozycja króla była dodatkowo osłabiona sporami dynastycznymi – prawa do korony podważał brat Mieszka Bezprym. W rezultacie Mieszko II był zmuszony do ucieczki z kraju, i w 1032 roku zrzekł się korony.
Nieustępliwy charakter króla i rozległe wpływy polityczne pozwoliły mu szybko odzyskać władzę i zjednoczyć państwo, choć w kształcie znacznie okrojonym terytorialnie.